Herman Ottevaere - een laatste terugblik

Herman Ottevaere (1935-2022) kwam op het schaakpodium rond 1960 en werkte zich snel op tot de top van de Kortrijkse schaakclub. Hij maakte later de overstap naar Roeselare en speelde er tot circa 2020. Zelfs toen hij na een hersenbloeding in een rolstoel zat, en zijn geheugen hem soms in de steek liet, bleef hij naar de club in Roeselare komen, om de bekende gezichten nog eens te zien. Een echt schaakdier, iemand die duizenden uren aan het schaken had besteed. Want hij was niet alleen een heel actief bordschaker (2500 partijen) maar ook nog eens een correspondentiespeler, en eerder nog in zijn carrière wedstrijdleider van West-Vlaanderen en interclubverantwoordelijke van Kortrijk, om maar enkele van zijn activiteiten te noemen binnen de schaakwereld. Voor Roeselare betekende het een serieuze elo-injectie, toen hij eind jaren 80 in de club kwam. De jonge spelers konden zich aan zijn spelniveau optrekken en de oudere spelers konden het niet over hun kant laten gaan dat een 55-jarige elk jaar met de titel ging lopen.

Onderstaande partij speelde hij als 65-jarige tegen een jong Kortrijks talent. De partij werd gespeeld in de eerste klasse van de West-Vlaamse liga. Herman speelt een rustige opening, krijgt wat initiatief van zwart over zich heen, maar zwart speelt ook niet de optimale zetten, en wit kan overnemen. De tijdnood manifesteert zich in enkele fouten langs beide zijden, en in het gelijk staande toreneindspel blijven beide spelers op winst spelen. Zwart mist een opmerkelijke (en moeilijke) winstzet (56...Kc3!) en daarna neemt wit voorgoed over. Persoonlijk vind ik zo'n lange partijen heerlijk om te analyseren. Wederzijdse en wisselende kansen, drama, harde strijd, een ongelijke materiaalverhouding, jong tegen oud, een kamp tot de laatste pionnen. Meer vraag ik niet van een schaakpartij, en dit is slechts één van de huzarenstukjes die Herman ons heeft nagelaten.