Die ene keer dat ik Hollands speelde...

Openingen lopen vaak in elkaar over. Van simpele zetverwisselingen (From naar Koningsgambiet: 1.f4 e5 2.e4) tot overstapjes die pas veel later plaats vinden (Damegambiet en Caro-Kann is een klassiek voorbeeld, maar in het Engels zijn er ook veel openingen die broertjes of zusjes zijn.

In een poging om mijn repertoire tegen 1.d4 wat op te peppen, wisselde ik vorig jaar nogal wat met mijn antwoord. Een tijdje vond ik QID en NID best interessant en flexibel, met stellingstypes die me meer lagen, maar een systeem dat me echt lag - zoals vroeger de Benko me op het lijf geschreven was (maar iedereen nu wel een slim systeem blijkt te hebben om die te bestrijden) - vond ik niet meteen. Maar onderstaande partij was dus ontstaan uit een soort Meraner-opstelling tegen het Catalaans. De opening ging me voor één keer goed af, en zowel tijdens als achteraf, was ik best tevreden over mijn twaalfde zet. Deze bezorgt wit twee slechte lopers, en hoewel mijn paard terug naar mijn eerste rij moest (esthetisch bijna correct - enkel mijn loper was "ontwikkeld" op e7), vond ik toch dat ik de beste kansen had. Dat bleek ook enkele zetten later, maar toen kon ik niet alles uitrekenen (schande!), en dat ik de partij nog in remise deed verzanden was helemaal doodzonde...

Op zich ben ik best trots op die partij - hemeltergend jammer van die opgelegde gemiste kans natuurlijk. Meestal is het feit dat mijn tegenstander iets speelt wat ik niet verwacht, een teken dat het waarschijnlijk geen goede zet is. Mijn stellingsgevoel is meestal nogal goed op dat vlak, alleen spijtig dat ik dat gevoel nogal vaak mis met mijn eigen zetten, en kan ik vaak niet voldoende tactisch profiteren van de misstappen van mijn tegenstanders.

Op zich was dat geen unicum - één van mijn eerste deftige partijen buiten de interne competitie als jonge speler, was tijdens het Ieperse kattentornooi, een ploegentornooi, dat sinds vele jaren niet meer plaats vindt. Ik heb thuis nog een messing trofee liggen, die we als ploeg wonnen.

In dat tornooi speelde ik een "echte" Hollandse partij (het was mijn eerste verdediging tegen 1.d4), en toen ik die partij onlangs terugzag, vond ik dat ik het als vermoedelijk 1500-1600 speler in die periode (ik had toen nog geen rating) het er best goed vanaf bracht. Een eenvoudige winstpartij, redelijk foutloos, tegen een net iets zwakkere tegenstander. Dus die partij in Villard-de-Lans was eigenlijk niet mijn enige of eerste keer...

Soms vraag ik me af waarom ik niet bij dat Hollands gebleven ben, omdat de onevenwichtige stellingen die eruit voorkomen best my cup of tea zijn - is het omdat er veel vervelende systeempjes (Staunton, varianten met g4 en/of h3, ...) bestaan? Geen idee, maar een levenslang aanhouden van één opening lijkt me anderzijds een te beperkte beleving van wat schaken te bieden heeft. Dat heeft dan wel tot gevolg dat ik nog altijd wat onwennig tegen 1.d4 aankijk...