door Wiebke Barbier

De teams

The Red Unicorns

De gevestigde waarden Hanne Goossens en Wiebke Barbier gaan voor de vijfde keer de uitdaging van de Olympiade aan. Ze bezetten bord 1 en 4 .
Ook Daria Vanduyfhuys en Astrid Barbier zijn niet aan het proefstuk toe en vullen bord 2 en 5.
De nieuwe benjamin van de groep Tyani De Rycke schuift in op bord 3.
We krijgen bovendien ondersteuning van onze mascotte Vera.

The Red Unicorns

Vera

The Black Knights

Ook bij de mannen enkele terugkerende namen: Mher Hovhanisian (bord 5), Stefan Docx (bord 2) en kersverse 2600 Daniel Dardha (bord 1). Daarnaast 2 nieuwe gezichten (voor de Olympiade toch): Lennert Lenaerts (bord 4) en Sim Maerevoet (bord 3).

The Black Knights

Dag 1-2: de grote oversteek naar Indië

Op 26 juli vertrok de Belgische delegatie naar Chennai voor de Olympiade. De vroegste vogels waren al van 7u 's ochtends op pad en ruim op tijd in de luchthaven, de laatste vloog om iets voor 9u binnen. Enkel Daria en familie zijn al vroeger vertrokken naar Indië.

Luchthaven Chennai

Om 11u05 steeg het vliegtuig op en na een probleemloze overstap in Abu Dhabi landden we in Chennai om 3u plaatselijke tijd. We worden ontvangen als VIP's: alle schakers krijgen politiebegeleiding, persoonlijke assistentie en een typisch Indische sjaal. Alle vrijwilligers staan ook te trappelen om met ons op de foto te gaan. Er zijn aparte controleposten voorbehouden voor de Olympiade en zo vermijden we een wachtrij van ongeveer 3u. Helaas is onze bagage niet mee met ons hoog tempo en moeten we toch nog even wachten aan de loopband tot de laatste koffer er is. Daarna vlot op de bus om bij zonsopgang (6u) aan te komen bij het hotel. Ook hier warm onthaal met een zegening (rode stip) en schelpenketting. Het grote dilemma 'ontbijt of bed' wordt in de meeste gevallen in het voordeel van slapen beslecht. Dag 2 werd dus vooral gebruikt om verloren uurtjes in te halen.

Ontvangst in het hotel

Dag 3: Eerste poging tot uitstap en de openingsceremonie

Donderdag begonnen we uitgeslapen en vol goede moed. Een deel van de delegatie beslist om de stad in te trekken en van daar rechtstreeks naar de openingsceremonie te gaan. Docx neemt de leiding, regelt roepies en een taxi. Of dat laten ze ons denken. Na een goed half uur wachten in de lobby (en voor Docx al veel langer) en veel Babylonische spraakverwarring, komen we er achter dat we met de officiële bus naar de openingsceremonie moeten gaan, omdat we anders de zaal niet binnen geraken. Ondertussen is het al te laat om met een taxi over en weer te gaan en berusten we in het middageten.
Om 13u staan we dan - nog altijd min of meer enthousiast - klaar om de bus op te gaan. We nemen eerst nog wat groepsfoto's en foto's met vrijwilligers. De lijst van deelnemers worden eindeloos gecheckt, maar eindelijk kunnen we vertrekken. De openingsceremonie begint om 16u30 en ligt een uur van het hotel, dus je zou verwachten dat we veel te vroeg zouden aankomen. Niets is minder waar: de combinatie van de organisatorische efficiëntie, het drukke verkeer en de grote hoeveelheid mensen (schakers en bezoekers) zorgt ervoor dat we gewoon op tijd zijn.

De openingsceremonie zelf duurt 3u: dans, muziek en toespraken. Wie het zelf wil herbeleven, kan het integraal bekijken: YouTube

Wil je enkel kijken naar de Belgische vlaggenwaaiers (Astrid en Lennert), spoel dan door naar minuut 27 of kijk naar ons eigen videomateriaal: YouTube

De dag was dan helaas nog niet ten einde: Ben (Dardha, hoofd van de delegatie) spoedde ons naar buiten in de hoop snel een bus terug te hebben, maar de organisatorische efficiëntie nam weer de overhand. We liepen achter onze persoonlijke assistent de ene kant uit en dan weer de andere en terug de ene kant om na een twintigtal minuten te eindigen in de warme massa die we probeerden voor te blijven. Twee uur later (22u) verschijnt tenslotte onze bus. Het voedselpakket (water, mangosap, muffin en fruit) wordt dankbaar onthaald. Bij aankomst in het hotel is er ook geen twijfel om direct naar het avondeten te gaan. Er werd dus vriendelijk (?) bedankt om nog meer foto's te trekken met de vrijwilligers.
Van de geplande voorbereiding komt vandaag niets in huis.

De fantastische bus waarin we al vele uren doorbrachten.

Dag 4: Ronde 1

Gelukkig verwachten we de eerste ronde geen zware tegenstand en komen we er wel met een paar uurtjes voorbereiding/ rust in de voormiddag. Dan komt het nieuws dat de bus al om 12u30 wil vertrekken. We spelen om 15u en bevinden ons drie kwartier van de speelzaal. Nog belangrijker: het middageten start officieel pas om 12u30. Na protest van Ben en enkele andere teams gaat de organisatie akkoord om iets later te vertrekken: 13u in de lobby klaarstaan zodat de bus om 13u15 kan aanzetten. Of dat hebben we weer verkeerd begrepen: we zaten allemaal inderdaad mooi klaar om 13u15 in de bus (na opnieuw eindeloos getel en dubbelcheck van wie meegaat en ook het meten van onze temperatuur (coronamaatregel)), maar vertrekken deden we niet. Om 13u45, als we eindelijk in beweging komen, breekt er spontaan applaus uit.

Speelhal

Eenmaal op het domein van de speelzaal loopt alles verrassend vlot: er zijn 42 controleposten van de politie, er is een apart bakje per land voor persoonlijke bezittingen die de zaal niet in mogen (gsm's, horloges,...), er staat aan elk bord water klaar (en tafels met flessenhouder!) en de ruimte om bij te tanken / af te wateren is gemakkelijk te bereiken.
De klok laat het af en toe afweten dus onduidelijk of de partijen effectief op tijd begonnen, maar we gaan ervanuit van niet. Achteraf horen we dat ook de livestream van de borden niet correct werken.
Op tijd of niet, de punten stromen vlotjes binnen. Wiebke heeft het eerst gewonnen, Tyani volgt een klein uur later, Daria volgt en ook Astrid haalt nog de eerste bus terug naar het hotel (verrassend vlot!). De verbazing over de bussen wordt alleen maar groter als een half uur later de voltallige mannenploeg en de 2 reservespelers (Hanne en Mher) ook de eetzaal binnendruppelen.
Vandaag nog geen diepzinnige analyses van de partijen. We genieten gewoon van de 8-0.